Gracieuze vissen

In het tunnelbassin is de collectie gevlekte adelaarsroggen aangevuld tot zeven dieren. Adelaarsroggen of vleermuisroggen behoren tot het type rog dat altijd zwemt.

Adelaarsroggen

Alleen als ze even wat voer van de bodem halen stoppen ze met zwemmen, maar zelfs slapen doen ze zwevend door het water. Het gracieuze zwemmen zou je bijna als een soort 'onderwatervliegen' kunnen zien. De vergrote borstvinnen fungeren daarbij als vleugels. De vinslagen van de adelaarsroggen lijken op de vleugelbewegingen van een vogel, in tegenstelling tot die van andere roggen waar de vinbewegingen als golven over de 'vleugels' lopen.

'Fruits de Mer'

Adelaarsroggen komen in alle tropische zeeën voor. Soms worden ze wel eens vergeleken met hun grote broer, de manta rog. Deze rog wordt ruim vijf meter en eet alleen plankton.

Het menu van de adelaarsrog is vooral gericht op schaal- en schelpdieren en soms wat wormen of een visje. Met hun snavelvormige snuit zoeken ze in het zand of in de modder naar een lekker maaltje. De tanden bestaan uit twee harde platen in de boven- en onderkaak waar ze met gemak een dikke oester mee open kunnen kraken.

In Burgers' Ocean is het menu van de adelaarsroggen een soort 'fruits de mer'. Deze 'vruchten van de zee' bestaan uit mosselen, kokkels, scheermessen (een langgerekt schelpdier) en gamba's. Ook worden voor de variatie vissen als makreel, horsmakreel, haring en ansjovis gevoerd.

Toen de roggen bij ons aankwamen werden ze eerst in quarantaine gezet. Het leren eten was echter een groot probleem. Uren werden er besteed om te kijken wat de dieren graag wilden eten. Dit bleef in eerste instantie beperkt tot verse mosselen, maar na enige tijd werden andere voedseltypes met 'lange tanden' gegeten. Toen de dieren na één tot twee maanden goed van de bodem aten, kwamen ze in de volgende fase van het leerproces, eten van een voertang. Dit maakt het mogelijk om de dieren individueel te voeren en je krijgt de zekerheid dat langzame roggen ook voldoende te eten krijgen. Het klinkt gemakkelijk, maar de praktijk was een heel ander verhaal. Sommige roggen waren erg bang van de tang en durfden niet te eten. Dierverzorgers zijn uren bezig geweest om de roggen met 'mes en vork' te leren eten. Pas toen de dieren dit goed onder de knie hadden konden ze worden overgezet naar het uiteindelijke verblijf: het tunnelbassin. In het bassin is een speciale roggen-voederplaats gemaakt waar de roggen één voor één worden gevoerd. Aan de hand van het vlekkenpatroon op de rug en de grootte van het dier kunnen ze worden herkend. Opvallend is dat de andere vissen in het bassin de etende roggen vergezellen, hopend dat de rog een lekker hapje laat vallen.

Huidparasieten

Naast de langdurige voertraining kwam er een ander probleem om de hoek kijken tijdens de quarantaine periode. Nadat de dieren enige tijd in quarantaine waren geweest bleken ze een parasitaire infectie op de huid te hebben. Nu hebben dieren in het wild altijd enkele parasieten op de huid, maar door stress, zoals een lange reis en een nieuwe omgeving, kan deze infectie uitgroeien tot een gezondheidsprobleem. Regelmatig werden huidafstrijkjes gemaakt, daarbij wordt met een scherp voorwerp wat slijm van de huid geschraapt en onderzocht.

Dit was voor het dier geen probleem en gaf na onderzoek onder de microscoop een goede indicatie van het stadium van de infectie. De parasiet bleek een soort platworm te zijn die alleen op adelaarsroggen voorkomt. Met speciale haakjes houden de parasieten zich aan de huid vast. Indien er veel van deze, ongeveer een centimeter grote, parasieten op de huid voorkomen, wordt de huid beschadigd en kunnen de roggen ziek worden. De roggen zijn één voor één behandeld in een bad met een medicijn. De parasieten werden niet gedood door het medicijn, maar ze lieten los van de huid en kwamen in grote aantallen op de bodem van het behandelaquarium te liggen. Op de bodem bleek behalve de huidparasiet nog een tweede parasietensoort te liggen. Onderzoek bracht aan het licht dat deze parasieten van de kieuwen kwamen. Kieuwparasieten komen vaak voor bij roggen, maar kunnen minder gemakkelijk waargenomen worden. Ook deze parasiet was een platworm die niet tegen het medicijn kon. Na een periode van drie tot vijf maanden in quarantaine, een opleiding in eten en een 'ziekenhuisopname' konden alle roggen worden uitgezet in het tunnelbassin waar ze heerlijk de ruimte hebben om gracieus door het water te 'vliegen'.