Over wispelturige ocotillo’s

Ocotillo’s? Klinkt niet erg Nederlands. Maar het is wel de populaire naam voor een heel uitzonderlijke plant in de Noord-Amerikaanse woestijn.

Ocotillo’s? Klinkt niet erg Nederlands. Maar het is wel de populaire naam voor een heel uitzonderlijke plant in de Noord-Amerikaanse woestijn. En dan bedoel ik niet dat hij zeldzaam is, maar ook uitzonderlijk in zijn plantengedrag. Planten zijn net als dieren niet alleen aan hun leefomgeving aangepast met hun vorm maar ook met hun, laten we het noemen, gedrag. Het woord ‘gedrag’ slaat dan op bijvoorbeeld groeisnelheid, bloei, zaadvorming, bladverlies, etc. En natuurlijk op reacties op prikkels van de buitenwereld, net als bij dieren – al reageert een plant meestal wat langzamer dan een dier.

Uitrusting 

Ocotillo’s (Fouquieria splendens) hebben in aanpassing aan hun vaak erg droge leefomgeving houtige stammetjes  die in staat zijn om wat water op te slaan. Tegen vraat van dieren beschermen ze zich met flinke stekels. De bladeren zijn zo klein als de nagel van uw pink. Bij droogte laat de plant de bladeren vallen. Als de droogte lang aanhoudt, kan de bladerloze plant toch overleven omdat ook de stam ook wat chlorofyl bevat en de fotosynthese dus gewoon door kan gaan.

Bloei

Wanneer er weer water beschikbaar is, vormt de ocotillo echter binnen een paar dagen weer blaadjes en in veel gevallen gaat daar dan ook nog een bloei mee gepaard. Die bloei is erg opvallend. Aan de top van de stammetjes verschijnt een groot aantal vlammend rode buisvormige bloemen die tezamen een soort brandende fakkel vormen. Omdat ze twee tot drie meter hoog zitten, zijn ze uit de gloeiend hete zone vlak boven de grond en verdrogen dus niet zo gauw. Bovendien zijn ze dan erg zichtbaar en dat komt goed uit want ze moeten bestoven worden door kolibries die graag een bezoekje brengen aan rode buisvormige bloemen!

Nerveus  

Tot dusver eigenlijk nog niet zo erg veel bijzonders voor een woestijnplant: alle genoemde kenmerken komen ook bij andere soorten voor. Maar een ocotillo doet echter een beetje ‘nerveuzer’ aan dan die anderen. Zodra het maar even weer een paar dagen droog is, laat hij alle bloemen en bladeren direct weer vallen om bij de eerste de beste volgende regenbui alle slapende knoppen direct weer uit te laten lopen. Men heeft waargenomen dat ze tot zeven keer per jaar in bloei in kunnen komen! Dat noem ik nog eens kwistig omgaan met energie! Het doet in elk geval niet standvastig aan, maar kolibries profiteren ervan, dat is zeker! Overigens kunnen ocotillo’s wel degelijk volhardend zijn. In Arizona worden de gekapte stammetjes verwerkt tot een soort palissaden rond bijvoorbeeld tuinen. Na jaren zijn ze nog in staat uit te lopen wanneer het eens geregend heeft. Wij hebben zulke stammetjespalissaden ook toegepast bij het Desert-restaurant en zowaar deze ocotillohagen zijn inderdaad weer uitgelopen.